
Bekijken we het volgende verhaal.
Volwasse M. en zijn kind S. meldden zich aan bij de receptie. M. verklaart voorzichtig dat S., die geacht werd zijn proefles voor MMA te volgen, de les had verlaten omdat hij kortademig was geworden door zijn astma. Het kind, aanzienlijk nerveus en getroffen door zijn half uur durende MMA-opwarmervaring, trippelend op de achtergrond.
M. zei me dat het beter zou zijn om nu te stoppen en een andere les te volgen, en stelde of vroeg om een zachtaardiger niveau of aanpak. (Alsof dat een optie is als je kiest voor MMA).
Ik zei dat het probleem niet de kortademigheid is, noch zijn astma. Het probleem is zijn angst die hij in de les ervoer, gebaseerd op de vergelijking die hij had gemaakt met betrekking tot de anderen, en het gebrek aan erkenning, aandacht, begeleiding en aanwezigheid van een vader die zijn kind niet laat terugtrekken omdat er een beetje weerstand is.
M. verklaarde dat hij niet de vader van S. was. Dat hij zijn oom was en dat hij probeerde zijn opleiding voort te zetten. Ik vertelde hem dat het een dappere en eervolle intentie is (om te zorgen voor de opvoeding van een kind dat niet van jou is als man!) maar dat het principe achter zijn terugtrekking uit de les en zijn kijk op astma hetzelfde bleef.
Ik zei hem dat er twee opties zijn.
De eerste is, je laat hem zich terugtrekken uit de les en hij blijft hetzelfde kind, met hetzelfde gedrag en dezelfde problemen. Terugtrekken omdat hij angst heeft voor zijn ervaring in de klas of de interpretatie die hij eraan gaf. Hij zal niets leren, niet over MMA, maar vooral niet over zichzelf.
De andere optie is, je confronteert je angst. En op het moment dat ik het gebaar met mijn handen maakte van de tweede optie in mijn uitleg over angst, deed het kind een stap achteruit, haalde adem alsof hij zijn adem 5 minuten had ingehouden, snakkend naar lucht. En daar was het. Zijn nerveuze gedrag bij het binnenkomen en het inzicht van mijn uitleg zorgden ervoor dat zijn angst instortte en zijn longen opengingen.
Hiermee wil ik alleen maar stellen dat astma geen ziekte is, ongeacht wat de medische wereld je vertelt, of wat jij (met je beperkte) interpretatie erover wilt geloven. Astma is een op angst gebaseerd symptoom, geworteld in angst. Het individu contraheert zijn longspieren vanwege zijn perceptie van zijn acties, het gebrek aan zelfvertrouwen, eigenwaarde, ouderlijke erkenning en bevestiging in zijn opleiding en de noodzakelijke aanwezigheid om structuur en begeleiding te bieden op het pad van zijn ontwikkeling om iemand te worden, zijn doelen te bereiken om zijn potentieel te realiseren.
Als je kijkt naar de medicatie (puffer) van een astmapatiënt, bevat het allemaal spierrelaxerende stoffen, die overnemen wat eigenlijk erkend zou moeten worden, de angst die hem blokkeert. Het is jouw keuze als ouder om vast te houden aan je overtuigingen en je kind zijn hele leven te laten settelen op medicatie en zijn potentieel te beperken, of te zien wat er echt aan de hand is, de realiteit van het probleem te onderzoeken en te genezen. Hoe dan ook, een puffer, of welke medicatie dan ook, behandelt alleen de symptomen. Ze vervagen even, maar duiken weer op zodra het individu wordt uitgedaagd met een andere situatie waar hij bang voor is. Daar zit geen genezing in, er is alleen maar vasthoudendheid.
Een jongen, en dus een man, wordt gevormd door de uitdagingen in zijn leven. De stappen die hij zet om dingen te laten gebeuren, om te manifesteren, om iets te maken, om te realiseren. Het vormt hem, het laat hem groeien in wie hij is. Hij haalt er eigenwaarde en bevestiging uit. Elke terugtrekking leidt tot twijfel, angst en verlies van zelfvertrouwen bij zowel jongens als mannen.
M. vroeg "wat moet hij doen"?
Ik antwoordde, als hij mijn zoon was, zou ik hem meteen terugsturen naar de klas en de realiteit onder ogen zien. Het was zijn keuze om voor MMA te gaan, dus hij moet het nastreven. Niet opgeven op het moment dat er een obstakel of ongemak is. Ik weet dat het moeilijk is om dat te doen, zeker in een maatschappij die erdoor wordt gekenmerkt.
M. zei, "Ik denk dat ik ook dit soort coaching nodig heb".
Ik antwoordde, dat zou kunnen. (denkend dat hij dat hij dit eveneens nodig heeft, anders was hij nooit met zijn situatie naar de balie gekomen en zou S. een MMA-les hebben gehad).
En, wat uiteindelijk werd bevestigd toen ik ze 20 minuten later op de bank in de wachtkamer zag zitten.
Hij had de MMA-les verlaten!
Comments