Waarom mannen hun interesse in vrouwen verliezen?

De grootste misvatting over de feministische beweging van de afgelopen decennia is dat ze zichzelf wil verbeteren met het oog op gelijkheid, maar dat ze de verkeerde eigenschappen gebruikt. Wat zo verrassend is, is dat als we de waarde van iets willen verhogen, in dit geval het vrouwelijke, we juist die eigenschappen zouden moeten aanpakken die duidelijk bijdragen aan deze validatie. Dit betekent dat als vrouwen hun feminisme willen verbeteren voor het doel dat ze benadrukken, het logisch zou zijn om vrouwelijke eigenschappen te promoten als de uitgesproken toolkit om dat doel te bereiken. Maar, en daar komt het: dat doen ze niet! Sterker nog, en dat is op zichzelf al belachelijk, deze beweging, onder de noemer 'feminisme', kopieert, integreert en claimt nu mannelijke eigenschappen zoals onafhankelijkheid, denken, controleren, willen en een miljoen andere eigenschappen die niet specifiek vrouwelijk georiënteerd zijn. De toename van mannelijke elementen bij vrouwen leidt indirect, hoewel het proces vrij duidelijk is, tot de afname van vrouwelijke aspecten. Als we dit over een paar decennia uitstrekken, zijn deze mannelijke eigenschappen een aanzienlijke prioriteit geworden bij vrouwen.

Dus nu krijg je mannelijke eigenschappen die worden versterkt door "zogenaamde vrouwelijke eigenschappen", die in feite van nature mannelijke eigenschappen zijn. Elke versterking van mannelijkheid bij vrouwen is niet alleen contraproductief voor haarzelf en de dynamiek tussen mannen en vrouwen, maar is ook, en dit wordt door mannen 'direct' als 'afstotelijk' ervaren.

We worden, en niet eens omdat we dat "willen", gedreven door aantrekkingskracht tot wat vrouwelijk is. De polariteit als elektrische ladingsuitwisseling tussen twee individuen is de sleutel tot aantrekkingskracht. Maar wanneer vrouwen nu mannelijke eigenschappen in zichzelf ontwikkelen, sterft de aantrekkingskracht een langzame dood. Want we zijn niet geïnteresseerd in wat we al zijn. We zijn geïnteresseerd in onze tegenpool, in wat we niet zijn. 

Elke man zal bevestigen wanneer hem gevraagd wordt: wanneer is een vrouw het aantrekkelijkst of juist het vrouwelijkst? En ze zullen allemaal zeggen: het zijn niet haar hoge hakken, lange jurk, haar functie, intelligentie of iets dergelijks, maar wanneer ze zwanger is. Wat een zwangere vrouw evenzeer kan uitdrukken door de toegenomen aandacht en blikken van mannen wanneer ze over straat loopt.

Een (natuurlijk) zwangere vrouw belichaamt de top van vrouwelijkheid; een staat van overgave aan de impulsen van het leven, van haar lichaam, afhankelijk van het ritme van de natuur, de flow, het vertrouwen, het dragen en geven van leven. De meeste vrouwen worden zo gemasculiniseerd dat ze het contact met deze natuur verliezen. En ze zullen er spijt van krijgen. Misschien niet nu, maar de beslissingen van nu zullen uiteindelijk later in hun leven hun weerslag hebben, wanneer datgene wat ze werkelijk zijn, op welke manier dan ook is overtroffen, geforceerd of verwaarloosd.

Wes